Geen geliefde is zo aanwezig als de geliefde die gemist wordt

Als je je geliefde moet missen, draag je die pijn die het afgesneden zijn met zich meebrengt als een schaduw met je mee. 

Overal waar je komt, in alles wat je doet, voel je zijn aanwezigheid

Als je je geliefde moet missen draag je de pijn die het afgesneden zijn met zich meebrengt als een schaduw met je mee.

En het lijkt alsof je nu pas écht stilstaat en de schat aan herinneringen opent. Er zijn zoveel kostbare momenten waarbij je nu echt stilstaat. Je voelt ze, je beleeft ze, je herbeleeft ze, maar steeds anders. Ze zijn intenser, mooier, kostbaarder.

Geen geliefde is zo aanwezig als de geliefde die gemist wordt.

Het vedriet vergezelt je net zoals een schaduw je achtervolgt. Soms is die schaduw heel klein achter je, soms levensgroot voor je. Soms zichtbaar, soms onzichtbaar.

Zo is het ook met ons verdriet. Na verloop van tijd breekt al eens een glimp van een zonnestraal door. Het zijn momenten waarop je verdriet en het gemis aan je geliefde dragelijker is, minder zwaar en waarbij de scherpe kantje van je verdriet en het gemis minder hard tegen je aanschuren. Maar een geluid, een reuk, een beeld, ... en het gemis komt in alle hevigheid terug.

Altijd en overal waar je gaat, waar je ook bent, looopt je geliefde op de één of andere manier met je mee.

Misschien zie je hem of haar nog zitten in de zetel voor tv, een boek of een krant lezen, breien, in de tuin werken. Of denk je aan geliefde bij het zien van zijn lievelingsbloem, als je die tearoom binnenstapt en denkt aan de mooie momenten die jullie er samen beleefden. Of misschien komen herinneringen nog meer naar boven bij het zien van een foto, kledingstuk, ... Of overvallen je plots de typische tikjes, uitspraken, gedragen die je geliefde net zo uniek maakten.

Nu je geliefde niet meer fysiek aanwezig is, valt je pas op hoeveel je hem of haar mist, en hoe belangrijk hij of zij voor je was en is. Je mist je geliefde in grote, maar vooral in de kleine dingen van het leven. Zijn of haar aanwezigheid die je als vanzelfsprekend nam is nu een kil en lege plaats vol verdriet en diep gemis.

Elkaar missen zit in zoveel kleine gebaren en gebeurtenissen. Het gaat over de pijn die je overvalt wanneer een brief op zijn of haar naam toekomt, maar evenzeer over de pijn wanneer de post niet meer op zijn of haar naam toekomt. Het lege bed die je thuis, in het rusthuis of in de kliniek aantreft, de leuke attenties die je voor de verjaardag, kerstdag of een andere belangrijke gebeurtenis wilde kopen.

Het lijkt alsof er geen einde komt aan het sterven. Overal waar je komt, in alles wat je doet, voel je zijn of haar afwezigheid.

Maar ook zijn of haar aanwezighed. Je voelt je geliefde, je hoort hem of haar, je ruikt hem of haar, ... je mist je geliefde. Hij of zij maakt deel uit van wie je bent. En dat is meer dan normaal, want elk mens laat sporen na in het levn. De sporen van je geliefde zijn niet weg. Ze huizen diepgeworteld in je hart en ze laten je nooit meer los. Jullie zijn een geworden. 

Omarm deze sporen, ze zijn een teken van liefde. Laat ze toe in je dromen, spreek over je geliefde, haal herinneringen op, spreek hem of haar toe, vraag je geliefde raad als je het spoor bijster bent. Je geliefde is niet weg, hij of zij loopt met je mee, in je hart. Voorgoed zijn jullie verbonden.